plaża

Na początku poczułam, jak zalała mnie silna fala strachu i wstydu. Pomyślałam, że zemdleję, uderzenie gorąca do głowy i zimno na skórze. Pomyślałam wtedy jedynie, żeby nie zemdleć, to będzie straszny obciach, byle nie zemdleć.

Cieleśni wyobrazili sobie czyściec na podobieństwo rzymskich term, gdzie każda z dusz otrzymuje na progu ręcznik przetykany mgłą dzieciństwa i wygładzające mydło.

Ze spuszczoną głową, z palcem na ekranie telefonu i lekko zmrużonymi oczami sprawdzasz maile i pogodę, przeglądasz wysyp wiadomości w aktywnych czatach, rzucasz okiem na notowania giełdowe, choć nic nigdzie nie inwestowałaś.

Życie potrafi być fajne, jakiś facet w modnej bluzie idzie i je kanapkę, rzuca z niej coś przechodzącemu psu i obaj zdają się niemalże uśmiechać. O tak, wczesne słońce roku robi z żyjącymi miłe rzeczy.

Nie dość, że mogłam z nią rozmawiać tylko po angielsku, to jeszcze czułam się, jakby mówiła w zupełnie nieznanym mi języku. Mówiła: musimy tam pojechać. Musimy.